طنابهاي مصنوعي
نام فني نايلون،(پلي آميد) است. گرچه استفاده از هر ۲ نام صحيح است؛ اغلب ذكر نام نايلون ترجيح داده ميشود.
ساير مواد مصنوعي مورد استفاده در طنابسازي، شامل پلياستر (در نامهاي تجاري مختلفي مثل تريلين، داكرون، ترويرا، ترلنكا و ديگر نامهاي اختصاصي كارخانه سازنده)، پلي اتيلن و پلي پروپيلن هستند.
امروزه، كاربران طنابهاي مصنوعي از تمامي آنها با عنوان (نايلون) ياد مي كنند و آنها را در رده نايلون، طبقه بندي مي كنند؛ در حالي كه اين اشتباهي بديهي است؛ زيرا طنابهاي مصنوعي از خصوصيات مختلفي برخوردارند و همين خصوصيات هستند كه كاربرد ويژة هر يك از آنها را براي مقاصد مشخص تعيين مي كنند؛ 
 

ويژگيهاي عمومي طنابهاي مصنوعي
طنابهاي مصنوعي، در مقايسه با طنابهاي طبيعي از قدرت بيشتري برخوردارند؛ اما مواد مصنوعي به كار رفته در اين طنابها، داراي نقطه ذوب پايين هستند؛ به طوري كه پلياتيلن در ۱۳۵ سانتيگراد و پلي آميد و پلياستر در ۲۶۰ سانتيگراد ذوب ميشوند.

روش شناسايي طنابهاي مصنوعي
براي شناسايي طنابهاي مصنوعي، به ويژه تشخيص طناب پلي استر و پلي آميد، كه داراي سطح ظاهري مشابه ي هستند، الياف مشخصي كه در ساختشان به كار رفته است، به صورت علامت شناسايي مد نظر قرار ميگيرند؛ براي مثال، طناب پلي آميد با قطر بيش از ۱۰ ميليمتر، داراي اليافي قرمز در يكي از رشته هاست كه در سطح طناب قابل رؤيت است. طناب پلي استر، با قطر بيش از ۱۰ ميليمتر نيز داراي الياف سبز رنگي در يكي از رشته هاست كه آن هم در سطح طناب مشاهده ميشود. طنابهاي پلي اتيلن، به طور كامل به رنگ قرمز روشن هستند.
پلي پروپيلن را، ميتوان عالوه بر رنگ از سطح ظاهري آن، كه همانند طناب سيسال مويي شكل است، تشخيص داد. تمامي طنابهاي مصنوعي، در حلقه هاي ۲۲۰ متري توليد ميشوند؛ مگر طناب پارافيل كه هر حلقه آن ۳۰۰ متر است.