مواد افزودنی الکترولیت‌ها برای لعاب کاری کاشی و سرامیک به شرح زیر می‌باشند:

 1-بوراکس (Na2B4O7.10H2O)

اثر Set up خوبی دارد و ترجیحاً در لعاب‌های آستری و بعضی از لعاب‌های رویه خودرنگ استفاده می‌شود. به‌طورکلی میزان مصرف این ماده 2/0 تا 4/0 در صد هست. اگر حلالیت دوغاب برای بور اکس در پروسه سرد کردن افزایش یابد بور اکس به‌صورت بلوره‌های ریز در حد میلی‌متر در سطح ظاهر می‌شود و هنگام پخت لعاب ایجاد عیب می‌کند زیرا به‌صورت موضعی ترکیب لعاب را عوض می‌کند.

این عیب در مورد لعاب‌های نرم که میزان بور اکس در آن‌ها بالا است به علت آزاد شدن ترکیبات بر در هنگام بالمید کردن از لعاب نیز به وجود می‌آید.

 2- اسید بوریک (BO3H3)

اسید بوریک نیز همانند بور اکس عمل می‌کند و گاهی در لعاب‌های آستری بجای بور اکس استفاده می‌شود. ازآنجایی‌که بعضی از نمک‌ها که تقریباً ساختمان مشابه با سدیم متا بورات دارند و در هنگام بالمید کردن لعاب از لعاب آستری جدا می‌شوند، همراه با اسید بوریک عمل Setup را به‌خوبی انجام می‌دهد و چون با یون‌های OH- خود ایجاد باند می‌کند نسبت به بور اکس تأثیر بهتری دارد ولی باید توجه داشت که مقدار اسید بوریک در فرمول آسیاب از 2/0 تا 4/0 درصد تجاوز نکند.

 3- سدیم نیتریت (NaNO2)

سدیم نیتریت به مقدار 05/0 تا 2/0% به‌عنوان غلیظ کننده و همچنین به خاطر خاصیت ضدزنگ زدگی به لعاب آستری اضافه می‌شود. سدیم نیتریت سمی می‌باشد.

4- پتاسیم کلراید (KCl)

مؤثرترین عامل غلیظ کننده برای لعاب‌های رویه سفید تیتانی و سایر لعاب‌های رویه هست. مقدار مصرف 1/0 تا 2/0 در صد می‌باشد.

 5- سدیم آلومینت (NaAlO2)

به‌طورکلی در لعاب‌های رویه سفید تیتانی و سایر لعاب‌های رویه به همراه پتاسیم کلراید یا پتاس (K2CO3) استفاده می‌شود. این نمک در دوغاب لعاب با آب واکنش کرده و تشکیل سدیم هیدروکسید (NaOH) و آلومینیم هیدروکسید (Al(OH)3) خیلی ریز که در لعاب پراکنده شده است می‌کند. درحالی‌که NaOH تولیدشده تا اندازه‌ای باعث کم شدن غلظت لعاب می‌شود از طرف دیگر Al(OH)3 باعث غلیظ شدن سوسپانسیون می‌گردد. Al(OH)3 همچنین به‌عنوان یک استحکام دهنده نیز عمل می‌کند و مقاومت لعاب را در حمل‌ونقل افزایش می‌دهد. مقدار مصرف این ماده 1/0 تا 3/0 درصد می‌باشد.

 6- پتاس (K2CO3)

باوجود خاصیت قلیائی اثر مفیدی بر غلیظ کردن لعاب دارد. از این ماده در لعاب‌های رویه بجای پتاسیم کلراید استفاده می‌کنند. هنگامی‌که وجود یون‌های کلراید در لعاب زیان‌آور است و از پتاسیم کلراید باید اجتناب کرد. از این ماده استفاده می‌کنند. پتاس همیشه همراه با سدیم آلومینات استفاده می‌شود.

7- سدیم سیلیکو فلوراید (Na2SiF6)

گاهی به میزان 2/0 تا 4/0 در صد به‌عنوان غلیظ کننده در لعاب‌های رنگی استفاده می‌شود به خاطر آزاد کردن گازهای حاوی فلوئور در هنگام پخت لعاب میزان آن بایستی حداقل ممکن باشد.

8- منیزیم کربنات (MgCO3) یا منیزیم بی‌کربنات (Mg(HCO3))

گاهی اوقات در لعاب‌های آستری به میزان 1/0 در صد به‌منظور ایجاد ساختمان حبابی در لعاب استفاده می‌شود. باید توجه داشت که فقط منیزیم کربنات با دانه‌بندی خیلی نرم قابل‌استفاده می‌باشد زیرا درشت آن به علت آزاد کردن گاز به‌صورت موضعی ایجاد عیب می‌کند.

 9- منیزیم کلراید (MgCl2, 6H2O)

گاهی به‌منظور غلیظ کردن لعاب‌های ضد اسید مورد مصرف در دستگاه‌های شیمیایی استفاده می‌شود.

 10- سیتریک اسید و سدیم پیرو فسفات

جهت کاهش غلظت و یا به عبارتی جهت روان‌سازی دوغاب لعاب استفاده می‌شود. علاوه بر آن باعث محکم شدن لعاب خشک‌شده بر روی قطعه می‌گردد.

 11- اوره

جهت از بین بردن عیب خطوط مویی در لعاب‌های رویه استفاده می‌شود. همچنین باعث افزایش شفافیت لعاب نیز می‌گردد. این ماده را در هنگام مصرف لعاب باید به دوغاب اضافه کرد